Blog 7: Vlieg met me mee

Vrijdag 31 maart was Annieke, een van mijn huisgenoten, jarig. Zijzelf en Ellen waren zo fanatiek geweest om rond 6:00 uur al op de centrale markt te staan, zodat zij groenten en fruit konden inslaan voor de BBQ die gepland stond voor die avond. En dat op je verjaardag… Respect Annieke!

Nadat iedereen een stagedag achter de rug had hebben we taart gegeten en ’s avonds gebarbecued. Bij het aankrijgen van de BBQ werden dan toch wel even de skills van een man gemist. Voor zover de emancipatie. Maar het is gelukt, dus feministen: maak je niet druk.
In de avond hebben we op het terras drankjes gedronken en daarna zijn we gaan stappen in Danceclub Tequila. Het was weer erg leuk.

De zaterdag begon met uitslapen, Netflixen en een beetje chagrijnig zijn. Dit laatste komt doordat we veel met ons achten doen en ik merk dat het mij dan soms wat te veel wordt. Tijd voor jezelf is zeldzaam en moet je bewust creëren. De enige plek waar je alleen bent is in je slaapkamer, maar om de hele middag nou op je bed te liggen zorgt niet bepaald voor een beter humeur. De hoogste tijd om actie te ondernemen. Jolijn en ik zijn daarom gewapend met een telefoon en oordopjes naar het bos gelopen. Hier hebben wij letterlijk wat afstand van elkaar genomen (zo’n 20 meter) en al luisterend naar muziek zijn we achter elkaar door het bos gelopen. Heerlijk om even buitenshuis en ‘alleen’ te zijn.

Om onze bijnieren even hard te laten werken zijn we zondag gaan ziplinen bij Parabello.
We hadden om 10:00 uur met Darel, de tourguide die tevens mee was naar de Brownsberg, afgesproken. Uiteraard kwam hij te laat, maar hé, we zijn in Suriname.
Rond half 12 waren we op het terrein van Parabello. Mooi op tijd zou je zeggen. Echter waren er nog twee groepen die voor ons aan de beurt waren, waardoor we ruim 3 uur hebben moeten wachten. Gelukkig kon je er zwemmen, zonnen en chillen. Chillen, dat is het lievelingswoord van Surinamers. Het gaat hand in hand met wat biri's (bier).

Adrenaline, ik houd ervan. Voor diegenen die mij goed kennen: vroeger was ik bang voor achtbanen. Maar die angst is een paar jaar terug als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik in Walibi meteen in de ‘engste’ achtbaan over de kop ben geweest (El condor). Sindsdien zoek ik graag het avontuur op.
Anyhow, het was fantastisch. In totaal waren er 12 ziplines, waarbij je op kleine hoogte begon. We vlogen van boom naar boom en moesten hier en daar ladder en trappen beklimmen om steeds hoger te komen. Ergens in het bos klonk veel lawaai en geritsel van takken en bladeren: apen. Hoe vet.
Na 8 ziplines kwamen we aan bij het punt waar we over het water zouden gaan. Een aantal mensen die ons voor waren gegaan kwamen met natte billen aan de overkant. Toen ik aan de beurt was, was het eb. Stiekem vond ik dat best jammer. Ik had wel willen lachen om hoe iedereen in het water zou belanden.
De volgende zipline mochten we gaan stunten. Eerder die dag heb ik al gezien hoe de instructeurs allemaal trucs uithalen tijdens het vliegen. Op de kop en al draaiend het water raken met de hand. Of op de kop en dan met de voeten remmen. Het kan allemaal, mits je wat ervaring hebt.
Volledig stunten was dus niet aan ons besteed, maar op de kop hangen mocht wel. Dus nadat ik mijn bril had overhandigd aan Dwane, onze instructeur, heb ik dat gedaan. Supertof!
Even later moesten we een toren van 17 meter hoog beklimmen. Vanaf daar zouden we in een hoek van 45 graden over het water naar het eindpunt vliegen. Er werd ons op het hart gedrukt om vanwege de hoge snelheid op tijd te remmen. Oja, dat was ik vergeten te melden: je moet zelf remmen met een soort metalen plaatje gevoerd met een dikke stof. Wanneer je je optrekt aan je hand waarin je dat ding vasthebt rem je. “Niet knijpen, want dan ontwricht je je schouder.”, werd ons meegedeeld. Dit was dan ook een van de redenen dat we een soort contract hebben moeten tekenen waarin o.a. staat dat je ziplined op eigen risico.

Eigenwijs zoals ik ben negeerde ik het teken dat ik moest gaan remmen, zodat ik mijn snelheid nog even kon behouden. Maar geen zorgen, ik ben op tijd tot stilstand gekomen. Er zijn geen bomen geknuffeld.

Dinsdag is een nieuw tijdperk aangebroken. Het tijdperk van bezoek uit Nederland. Tot ergens in eind mei zal er altijd een vriend/vriendin/familielid aanwezig zijn in Su. Ruben, de vriend van Miranda heeft het spits afgebeten. En Miranda was niet de enige die zenuwachtig was. Best gek, want we voelden allemaal wat spanning. De afgelopen weken hebben we met z’n achten doorgebracht als een gezinnetje. En dat er dan nu mensen binnentreden in ons eigen wereldje is best vreemd. Uiteraard heel leuk en gezellig! Niets tegen het bezoek, maar het is wel even wennen.

Woensdagmiddag zijn Jolijn en ik naar het zwembad gegaan om baantjes te trekken. Bij aankomst begon het behoorlijk te regenen, maar hé; water is water dus nat worden we hoe dan ook. Met het gedruppel op ons hoofd en het getik op het water hebben we heerlijk kunnen zwemmen.
’s Avonds zijn Jolijn, Jillian en ik naar de bioscoop geweest. Een kaartje kost hier ongeveer 3 euro. Geen geld dus.
We keken uit naar een avondje wegzwijmelen bij Beauty and the Beast in 2D. Na de trailers werd gevraagd om onze 3D brillen op te zetten. Iedereen leek zich hetzelfde af te vragen: “Zit ik wel bij de goede film?”. Vervolgens startte er een film dat in de verste verte niet leek op Beauty and the Beast. Een paar vrouwen zeiden lachend: “Powerrangers! We zitten bij Powerrangers!”. Het probleem werd snel opgelost waardoor we hebben kunnen genieten van een magisch sprookje. Heerlijk!