Blog 6: Bakra’s en Buru’s op de fiets
Blijf op de hoogte en volg Linda
30 Maart 2017 | Suriname, Paramaribo
Na een relaxt weekend in Botopasi brak een gewone werkweek aan. Op stage gebeurde niet zoveel spannends: vergaderen, plan van aanpak aanpassen etc. Door het ontbreken van een goede WiFi verbinding mochten Jolijn en ik op donderdag om 11:00 uur naar huis en op de vrijdag hoefden we niet eens te komen. Dan breekt een dilemma aan: voor school bezig of toch maar relaxen? De motivatie is denk ik niet met ons meegevlogen naar Suriname, waardoor meestal voor optie twee wordt gekozen. Het is best erg met ons gesteld. Als je het omdraait: We zijn behoorlijk versurinaamsd. Yay!
Op vrijdagavond zijn we met z’n vijftienen én Eric, onze landencoördinator, met taxi’s naar Blauwgrond gereden om lekker Surinaams te eten. Blauwgrond is een voormalige plantage, maar tegenwoordig een wijk in Paramaribo Noord die vooral bekend staat om zijn vele Warungs (Javaanse eethuisjes). Bij de Warungs kun je Javaanse gerechten verkrijgen, zoals bami, nasi, saté, bakabana (gebakken banaan), telo (gebakken cassave) en saoto (zoute soep). Er heerst een eenvoudige en ongedwongen sfeer en je kan er lekker en veel eten voor weinig geld. Blauwgrond is dan ook erg bekend onder de bevolking hier.
Zaterdag was Anouk, één van de meiden in ons huis, jarig. Na een rustig ochtendje en voor sommigen een ontbijt van Monchoutaart zijn we rond half twaalf naar zwembad Torarica gefietst. Voor het eerst zaten we met z’n allen op de fiets, wat voor veel bekijks en gelach heeft gezorgd. Een man riep zelfs “Nederlandse invasie!” toen wij voorbij kwamen, haha.
De hele middag hebben we in de brandende zon doorgebracht, waarbij zonnen regelmatig werd afgewisseld met zwemmen. We hebben genoten van een heerlijke lunch en vijf relaxte uren in en naast het zwembad. Op de terugweg werden wij uitgemaakt voor Buru’s. Maar wat dit betekende?
Bij terugkomst hebben we op verzoek van Anouk (ha, dat rijmt) patat gehaald. Ietwat teleurgesteld door de slappe frietjes maakte iedereen zich klaar voor een avondje stappen. Terwijl de jarige aan het douchen was zijn ik en drie anderen naar Zus&Zo gereden om daar de boel te versieren met ballonnen, omdat wij een verrassingsfeestje voor haar hadden georganiseerd. Na een aantal te biertjes en cocktails zijn we de dansvloer opgegaan in Tequila.
Inmiddels waren we er ook achter gekomen waarvoor de wie middag waren uitgemaakt. Buru bleek volgens een taxichauffeer ‘rode’ te betekenen. Hmmm… misschien hadden we toch wat beter zonnebrandcrème moeten smeren :P
Jasper en Laurien, onze Vlaamse bovenburen, hadden ons uitgenodigd om maandag naar de bonte avond van hun school (stage) te komen. Voor maar liefst 30 SRD (4 euro) hebben we een erg leuke avond gehad. Medestagiaires hadden ons al gewaarschuwd dat Surinamers erg uitbundig zijn in de bioscoop, maar hier hebben we hetzelfde meegemaakt. Bij het moppentappen lach de zaal helemaal plat en rolden tranen over de wangen. Wanneer er heel mooi, of juist niet, gezongen werd juichte iedereen onder luid applaus de zanger toe. De Surinamers moedigden ieder kind, of het nou wel of geen talent had, hard toe. Glinsterende kinderoogjes maakten duidelijk dat hun zelfvertrouwen hierdoor toenam. Hier kunnen wij Nederlanders wel wat van leren.
Als slotstuk was er nog een dansoptreden van 3 Surinaamse vrouwen en een Nederlandse man. Hoe die man met zijn kont aan het schudden was… De vrouwen in de zaal keken al fluitend, schreeuwend en lachend toe. Ik heb nog niet eerder zoveel decibellen meegemaakt.
Woensdagochtend zijn Jolijn en ik met drie medestagiaires naar de crèche geweest die onze directeur en zijn vrouw hebben opgericht. De crèche grenst aan hun eigen huis, waardoor we direct hebben kunnen zien waar en hoe zij wonen. Het was een mooi en groot huis en de crèche zag er ook erg goed uit.
Bij binnenkomst zagen we de kinderen rondrennen en schreeuwen. Ze mochten lekker hun gang gaan.
Het is op Surinaamse scholen een dagelijks ritueel om vóór de eerste les de Surinaamse vlag te hijsen en het Surinaamse volkslied te zingen. Dit laatste hebben we om 8:00 samen met de kinderen gedaan. Even later hebben we ons allemaal voorgesteld en werden liedjes gezongen. De wielen van de bus’, ‘berend botje’ en ‘in de maneschijn’ kwamen allemaal voorbij.
Rond 9:00 uur zijn we weggegaan. Mw. Hulsman vroeg ons of we mee wilden naar een stagebeoordeling van één van de TANA-studenten. Dit wilden wij wel!
Zo kwamen wij aan bij een andere crèche, waar een TANA-student stage liep voor haar opleiding tot crèche-peuterleidster. Hier hebben wij ons verbaasd over de manier waarop de kinderen behandeld worden. Ellen, mijn huisgenoot, had ons al gewaarschuwd, maar toch keek ik verbijsterd toe. De kinderen mocht niets! Echt niets! Één van de crècheleidsters riep de kinderen het volgende toe: “Zitten!”, “Sssst!”, “Opruimen!”, “Wat heb ik nou gezegd?!”, “We hebben het nu over mijn onderwerp!”. De kinderen moesten zelfs verplicht overliggen. Hiermee wordt bedoeld dat ze hun armen en hoofd op tafel moeten leggen om een dutje te doen. Kijk, iedereen kent de scène in Amerikaanse films waar kleuters met z’n allen op een kleedje op de grond liggen om te slapen. Maar dit kwam echt vanuit het niets. De leidster wilde rust en niet werken, waardoor de kinderen niets anders mogen dan stilzitten en zwijgen. Bizar. Echt bizar. Die kinderen keken behoorlijk ongelukkig. Je kon hun zieltjes horen knappen. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar die kinderen mochten hier gewoonweg geen ‘kind’ zijn.
De TANA-stagiaire deed het overigens best goed hoor! Ze gaf hier en daar complimentjes aan de kinderen, maar ook zij heeft nog behoorlijk wat te leren als je het vergelijkt met de Nederlandse aanpak.
De terugweg hebben we onze observaties en interpretaties met mw. Hulsman besproken. Zij gaf aan dat ze het ook erg lastig vond en dat zij zich ook had verbaasd over het overliggen. Maar het is niet haar, of onze plek, om er iets van te zeggen of aan te veranderen. Zo gaat het hier in Suriname nou eenmaal. En waar begin je dan met verandering…?
De komende dagen staan weer leuke dingen gepland. Zo is Annieke, een van mijn huisgenoten, morgen jarig en zondag gaan we ziplinen!
Op vrijdagavond zijn we met z’n vijftienen én Eric, onze landencoördinator, met taxi’s naar Blauwgrond gereden om lekker Surinaams te eten. Blauwgrond is een voormalige plantage, maar tegenwoordig een wijk in Paramaribo Noord die vooral bekend staat om zijn vele Warungs (Javaanse eethuisjes). Bij de Warungs kun je Javaanse gerechten verkrijgen, zoals bami, nasi, saté, bakabana (gebakken banaan), telo (gebakken cassave) en saoto (zoute soep). Er heerst een eenvoudige en ongedwongen sfeer en je kan er lekker en veel eten voor weinig geld. Blauwgrond is dan ook erg bekend onder de bevolking hier.
Zaterdag was Anouk, één van de meiden in ons huis, jarig. Na een rustig ochtendje en voor sommigen een ontbijt van Monchoutaart zijn we rond half twaalf naar zwembad Torarica gefietst. Voor het eerst zaten we met z’n allen op de fiets, wat voor veel bekijks en gelach heeft gezorgd. Een man riep zelfs “Nederlandse invasie!” toen wij voorbij kwamen, haha.
De hele middag hebben we in de brandende zon doorgebracht, waarbij zonnen regelmatig werd afgewisseld met zwemmen. We hebben genoten van een heerlijke lunch en vijf relaxte uren in en naast het zwembad. Op de terugweg werden wij uitgemaakt voor Buru’s. Maar wat dit betekende?
Bij terugkomst hebben we op verzoek van Anouk (ha, dat rijmt) patat gehaald. Ietwat teleurgesteld door de slappe frietjes maakte iedereen zich klaar voor een avondje stappen. Terwijl de jarige aan het douchen was zijn ik en drie anderen naar Zus&Zo gereden om daar de boel te versieren met ballonnen, omdat wij een verrassingsfeestje voor haar hadden georganiseerd. Na een aantal te biertjes en cocktails zijn we de dansvloer opgegaan in Tequila.
Inmiddels waren we er ook achter gekomen waarvoor de wie middag waren uitgemaakt. Buru bleek volgens een taxichauffeer ‘rode’ te betekenen. Hmmm… misschien hadden we toch wat beter zonnebrandcrème moeten smeren :P
Jasper en Laurien, onze Vlaamse bovenburen, hadden ons uitgenodigd om maandag naar de bonte avond van hun school (stage) te komen. Voor maar liefst 30 SRD (4 euro) hebben we een erg leuke avond gehad. Medestagiaires hadden ons al gewaarschuwd dat Surinamers erg uitbundig zijn in de bioscoop, maar hier hebben we hetzelfde meegemaakt. Bij het moppentappen lach de zaal helemaal plat en rolden tranen over de wangen. Wanneer er heel mooi, of juist niet, gezongen werd juichte iedereen onder luid applaus de zanger toe. De Surinamers moedigden ieder kind, of het nou wel of geen talent had, hard toe. Glinsterende kinderoogjes maakten duidelijk dat hun zelfvertrouwen hierdoor toenam. Hier kunnen wij Nederlanders wel wat van leren.
Als slotstuk was er nog een dansoptreden van 3 Surinaamse vrouwen en een Nederlandse man. Hoe die man met zijn kont aan het schudden was… De vrouwen in de zaal keken al fluitend, schreeuwend en lachend toe. Ik heb nog niet eerder zoveel decibellen meegemaakt.
Woensdagochtend zijn Jolijn en ik met drie medestagiaires naar de crèche geweest die onze directeur en zijn vrouw hebben opgericht. De crèche grenst aan hun eigen huis, waardoor we direct hebben kunnen zien waar en hoe zij wonen. Het was een mooi en groot huis en de crèche zag er ook erg goed uit.
Bij binnenkomst zagen we de kinderen rondrennen en schreeuwen. Ze mochten lekker hun gang gaan.
Het is op Surinaamse scholen een dagelijks ritueel om vóór de eerste les de Surinaamse vlag te hijsen en het Surinaamse volkslied te zingen. Dit laatste hebben we om 8:00 samen met de kinderen gedaan. Even later hebben we ons allemaal voorgesteld en werden liedjes gezongen. De wielen van de bus’, ‘berend botje’ en ‘in de maneschijn’ kwamen allemaal voorbij.
Rond 9:00 uur zijn we weggegaan. Mw. Hulsman vroeg ons of we mee wilden naar een stagebeoordeling van één van de TANA-studenten. Dit wilden wij wel!
Zo kwamen wij aan bij een andere crèche, waar een TANA-student stage liep voor haar opleiding tot crèche-peuterleidster. Hier hebben wij ons verbaasd over de manier waarop de kinderen behandeld worden. Ellen, mijn huisgenoot, had ons al gewaarschuwd, maar toch keek ik verbijsterd toe. De kinderen mocht niets! Echt niets! Één van de crècheleidsters riep de kinderen het volgende toe: “Zitten!”, “Sssst!”, “Opruimen!”, “Wat heb ik nou gezegd?!”, “We hebben het nu over mijn onderwerp!”. De kinderen moesten zelfs verplicht overliggen. Hiermee wordt bedoeld dat ze hun armen en hoofd op tafel moeten leggen om een dutje te doen. Kijk, iedereen kent de scène in Amerikaanse films waar kleuters met z’n allen op een kleedje op de grond liggen om te slapen. Maar dit kwam echt vanuit het niets. De leidster wilde rust en niet werken, waardoor de kinderen niets anders mogen dan stilzitten en zwijgen. Bizar. Echt bizar. Die kinderen keken behoorlijk ongelukkig. Je kon hun zieltjes horen knappen. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar die kinderen mochten hier gewoonweg geen ‘kind’ zijn.
De TANA-stagiaire deed het overigens best goed hoor! Ze gaf hier en daar complimentjes aan de kinderen, maar ook zij heeft nog behoorlijk wat te leren als je het vergelijkt met de Nederlandse aanpak.
De terugweg hebben we onze observaties en interpretaties met mw. Hulsman besproken. Zij gaf aan dat ze het ook erg lastig vond en dat zij zich ook had verbaasd over het overliggen. Maar het is niet haar, of onze plek, om er iets van te zeggen of aan te veranderen. Zo gaat het hier in Suriname nou eenmaal. En waar begin je dan met verandering…?
De komende dagen staan weer leuke dingen gepland. Zo is Annieke, een van mijn huisgenoten, morgen jarig en zondag gaan we ziplinen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
