Blog 12: Schildpadden en soep

Op vrijdag 19 mei zijn wij met een groepje van 9 (incl. de ouders van Miranda) in taxi’s naar Leonsberg gereden om vanaf daar met een bootje over de Surinamerivier naar Braamspunt te varen. We hadden op het water mooi uitzicht op de oceaan. De manier waarop de zon op het water scheen, de wijze waarop de horizon gevormd werd; het leek het einde te vormen van de aarde. Als we daarheen varen zouden we zeker in een oneindige vrije val terechtkomen. Het was een vreemde gewaarwording.
Onze gids gaf ons een 98% kans op het spotten van dolfijnen. Allemaal zaten we over het water te turen op zoek naar die ene vin. Maar die vin kwam niet. Geen dolfijnen gezien dus, maar wel “The lion sleeps tonight” in tweestemmige Canon gezongen met Jillian. Je moet toch wat tijdens zo’n boottochtje.

Aangekomen op het strand van Braamspunt vroegen we of er ergens een toilet was. Het antwoord luidde: “De zee is één groot toilet”. Het zal nu geen verrassing zijn dat we gewacht hebben totdat het donker werd, aangezien niemand erop gekleed was om een duik in het water te nemen en er nergens een bosje of struikje te bekennen was.

Onze gids gaf ons een klein uurtje om over het strand te lopen. Her en der werden tekeningen in het zand gemaakt, de een verzamelde bijzondere schelpen en een ander fotografeerde Spongebob.
Na het speelkwartier hebben we op het bootje heerlijke Javaanse bami met kip gegeten. Het eten hier in SU is overigens heerlijk. We proberen minstens 1x per week ergens uit eten te gaan. Voor de gezelligheid, maar ook zeker om andere gerechten te proeven. En dat er dan niet gekookt hoeft te worden is uiteraard geen straf!
Terug naar de bami. Die verdween in onze magen. Het begon te schemeren en dus begonnen we met onze groep naar het stuk strand te lopen waar de schildpadden hun eieren komen leggen. Binnen enkele minuten was het pikkedonker. Na een half uur stopten we bij een groepje die een babyschildpad hadden gespot. Hij (of zij?) rende vanaf het strand naar het water. Als je niet oppast waar je loopt trap je er nog eentje dood. Voorzichtig stappend hebben we nog een kwartier gelopen toen we uitkwamen bij een grote groep mensen. Vlak ernaast was een schildpad net het strand op komen spartelen. Spartelen kun je het wel noemen, want wat een strijd is dat! Met de voorflippers moet het vrouwtje zich naar voren slepen. De achterflippers hebben geen functie in dit geheel. Volgens de gids duurt het ongeveer 45 minuten voordat een schildpad het pad (10 m) heeft afgelegd naar de plek waar de eieren komen te liggen. Dat schildpadden traag zijn konden we hier beamen.

De schildpad heeft een mooie broedplaats gemaakt door met haar flippers in het zand een rondje van zo’n 3 m diameter te vegen. Vervolgens begon ze met haar achterflippers een gat te graven totdat ze er niet meer bijkon. De gids riep iedereen erbij want ze zou nu gaan beginnen met eieren leggen. Zo gezegd zo gedaan. Één voor één kwamen de eieren ter grootte van pingpongballen tevoorschijn. Als aasgieren stonden wij allemaal toe te kijken hoe een schildpad aan het bevallen was. Geen enkele vorm van privacy. Het leek haar gelukkig niet veel te schelen.
Nadat de beste dame klaar was gooide ze het gat weer vol met zand, duwde het een beetje aan, veegde nog even wat zand rond zodat niemand meer wist waar de eieren precies lagen en begon de tocht terug naar de zee. Ze nam nog even een verkeerde afslag, maar met wat hulp van de gids bereikte ze uiteindelijk de zee en verdween onder water.
Het trieste aan dit verhaal is dat er nooit babyschildpadjes uit dit nest tevoorschijn zullen komen. Mevrouw heeft haar eieren te dicht bij de zee gelegd, waardoor bij vloed het nest vol zal lopen met water en de schildpadjes zullen verdrinken.

Zaterdagnacht wilden Miranda, Jolijn en ik gaan stappen. Na wat spelletjes en drankjes te hebben gedaan sprongen Jolijn en ik bij de nog wakkere Annieke in bed. Ik weet niet hoe we het voor elkaar hebben gekregen, maar met z’n drieën hebben we Annieke zo ver gekregen om toch nog mee uit te gaan. Nadat ze een vlugge douche had genomen en wat alcohol naar binnen had gegooid stapten we in een taxi. Op naar Tequila. Het was weer een memorabele avond/nacht.

Zondagavond zijn we met z’n allen uit eten geweest bij Mirosso, een restaurantje op Blauwgrond (hierover heb ik in een eerdere blog ook iets verteld: voormalige plantage, veel eettentjes, leuke sfeer, Javaanse gerechten, goedkoop). Hier hebben we bijna allemaal Saoto-soep (zoute soep) gegeten, een typisch Surinaams gerecht. Deze soep bevat kip, citroengras, taugé, aardappelstokjes en optioneel een ei. Een heerlijk soepje!

Op Maandag liet een medestagiaire weten dat zij ‘de oogziekte’ had. In Paramaribo gaat momenteel een besmettelijke ooginfectie (conjunctivitis) rond. Leerlingen die het hebben mogen niet op school verschijnen van de huisartsen. Hetzelfde geldt voor stagiaires. Overal worden extra hygiënemaatregelen genomen om verspreiding te voorkomen. Later bleek dat één van onze Vlaamse bovenburen het heeft opgelopen. Nu maar hopen dat het bij ons vandaan blijft!

Vrijdagavond zijn we uit eten geweest bij ’t Vat. Normaal gesproken drinken we hier wel eens cocktails, maar nu wilden we uitvinden of het eten er ook lekker is. Omdat twee huisgenoten pas rond 19:00 uur thuiskwamen van twee dagen binnenland voor stage, zaten we rond 20:30 uur bij ’t Vat. We hebben al met al ruim anderhalf uur moeten wachten op ons eten, want pas om 22:30 zaten wij aan onze hamburger, patatje oorlog of pasta. En het trieste is dat we ook ruim een half uur hebben gewacht op ons drinken en pas na 60 minuten een eenvoudig voorgerecht voorgeschoteld kregen, namelijk stokbrood met kruidenboter.
Laten we zeggen dat in Suriname alles wat langzamer gaat. Oké, prima. Maar dit sloeg werkelijk alles. Een uur wachten op een broodje die je in de oven doet, in stukjes snijdt en besmeert? Ik moet zeggen dat ik er ook wel om heb moeten lachen, want in Nederland zou men al 2x om de manager gevraagd hebben om vervolgens al klagend het restaurant uit te stormen.

Op zaterdag zijn we met een aantal naar zwembad Torarica geweest. Het was namelijk prachtig weer! Heerlijk de hele middag in de zon gelegen en af en toe het zwembad in gedoken omdat de hitte dan even niet meer uit te houden was. We zijn heerlijk bruin geworden.

De Windesheimstudenten die in het andere huis zitten hadden op social media een mooie groepsfoto gezet waarop zij Surinaamse kledij droegen. Dit vonden wij zo leuk dat wij het ook wilden doen. Zondagochtend zijn we daarom met z’n achten naar het kerkplein gereden om de Surinaamse verkleedkist in te duiken. Een aardige mevrouw heeft ons tot Creool, Javaan, Hindoe (2x), Marron (2x), Chinees of Indiaan omgetoverd. Zelf kreeg ik een mooie Chinese jurk aan en een stokje in mijn haar. Het viel mij een beetje tegen dat ik niet spontaan Chinees kon spreken.

’s Avonds ben ik met Annieke en Jillian naar ‘Battle de Su’ gegaan. Voor 5 SRD entree (ongeveer 65 eurocent) mochten we ruim twee uur lang naar B-boys en hiphoppers kijken die tegen elkaar aan het ‘battlen’ waren. Nu moet je niet een scène uit een Step-up film o.i.d. voor je zien, want zo professioneel en flitsend was het allemaal niet. Maar van sommige trucs of ‘dancemoves’ zakte mijn mond van verbazing even open, dus die 5 SRD was het zeker waard!

Aangezien het al bijna tijd is om weer naar Nederland te gaan hebben we een planning gemaakt met waar we nog uit eten willen gaan, zodat we alle leuke restaurantjes hebben gehad. Deze laatste maand gaan we dus regelmatig ergens een hapje eten. Het scheelt dat het hier in SU een stukje goedkoper is dan in Nederland, want daar zou mijn portemonnee een paar traantjes gelaten hebben.

Afgelopen maandag zijn Jolijn en ik met de medestagiaires van TANA gaan eten bij Bar Zuid. Dit is een gezellig restaurant waar je heerlijk kan eten voor niet zoveel geld. De keuze is reuze want je kan kiezen uit fantastische pizza’s, bijzonder lekker gegrilld vlees of knapperige chickenwings. Voor 15 euro heb ik een Parbo Radler, Filet Mignon met knapperige patatjes en een Triple Chocolat Brownie gehad. En uiteraard een leuke avond! Ik zou zo een recensie over Bar Zuid kunnen schrijven, of niet?

Om op ‘restaurantschema’ te blijven zijn we met het huis op dinsdag uit eten geweest bij Souposo. Dit is een kleinschalig restaurantje met niet zo’n ruime menukaart als bij Bar Zuid, maar met een eenvoudige en fijne sfeer. Nadat de bestellingen waren gedaan heb ik mijzelf naar de tekenmuur begeven. Dit is een muur waarop je met een schoolbordkrijtje iets kan schrijven of tekenen. Afgelopen keer dat ik bij Souposo gegeten had was de muur vol, maar nu was hij vrijwel helemaal schoongemaakt. Genoeg ruimte dus! Met een krijtje in de aanslag heb ik een olifant getekend. Ik ben benieuwd hoe lang hij blijft zitten, maar of ik daar ooit achter ga komen…?

Ik moet wat haast maken met het voltooien van mijn project, want over 2 weken vlieg ik alweer terug naar Nederland. Maar voor het zover is eerst nog een driedaagse trip naar het binnenland! Samen met Anouk, Ellen, Miranda en Sanne ga ik dit weekend de Fredberg beklimmen!

Bent u benieuwd hoe het Linda en de andere dames vergaat in de Surinaamse jungle? Lees dan volgende week blog nummer 13 […]