Blog 13: It's the final countdown
Blijf op de hoogte en volg Linda
15 Juni 2017 | Suriname, Paramaribo
Welkom terug bij mijn blog! Ben je ook zo benieuwd hoe het mij en de andere dames is vergaan in de Surinaamse jungle?
Op vrijdag 2 juni werden we om 7:00 uur in de ochtend op het kantoor van SuForYou (de tourorganisatie) verwacht. De enige echte Fred Pansa heeft ons hier ontvangen en verteld hoe “de berg hem heeft gevonden”. “Fred vloog een paar jaar geleden terug naar Paramaribo. Uit het raampje van het vliegtuig zag hij een berg boven de jungle uitsteken die hij nooit eerder gezien had en waar hij nooit iemand anders over gehoord had. Zonder de precieze locatie te kennen hakte hij zich met zijn machete in een paar maanden naar de top van de berg, waar hij genoot van een ongelofelijk uitzicht.
Fred is nu voor langere tijd eigenaar/gebruiker van de berg. Hij heeft op de top wat primaire voorzieningen aangebracht, waardoor je op de top in een hangmat kunt overnachten. Beneden op ca. 10 km afstand van de berg heeft hij aan een zijrivier van de Saramaccarivier een basiskamp gebouwd. Hier kunnen ongeveer 15 mensen verblijven. Het is basic, maar het is er prima toeven.”
Prachtig hoe deze man zo enthousiast kan vertellen over de Surinaamse natuur. Het was daarom ook erg jammer toen we hoorden dat Fred niet met ons mee zou gaan op trip. Zijn jongere broer Fabian zou echter wel met ons meegaan. Ook een erg enthousiaste en gezellige jongen.
Na ongeveer een uur op kantoor te hebben gewacht omdat er nog spullen verdeeld en ingeladen moest worden, vertrokken we richting de berg. Onderweg een aantal keer gestopt om inkopen te doen. Ook nog even een grote Chinees (lees: supermarkt) onveilig gemaakt door te racen op een trolley.
Ruim vier uur later kwamen we aan op het basiskamp. Hier hebben we geluncht en ons jungle-proof gemaakt. Lange broek, goede schoenen, hoge sokken over de broek (sexy!), DEET, een niet te volle rugzak en een grote gevulde waterfles. Check! Let’s go!
Het basiskamp ligt dus ca. 10 km van de Fredberg vandaan. De eerste 5 km legden we af met een busje. We reden dwars door de jungle over een super smal paadje. Waar de bus écht niet verder kon werden we gedropt. Fabian (bijnaam Nemnem; vertaling ‘lekkerlekker’) vertelde dat de snelste groep in 1 uur en 55 minuten de top heeft bereikt. Dit wilden wij sneller doen.
Na een redelijke zware tocht met af en toe erg stijle gedeelten bereikten we in 1 uur en 40 minuten (!) de top. Na een paar minuutjes rust te hebben gehad bij het kamp (tentje) liepen we door naar het eerste uitkijkpunt. Dit punt is behoorlijk stijl, waardoor sommigen voor een indrukwekkend uitzicht even hun angst om van de berg af te rollen opzij moesten zetten. Uiteindelijk zaten we met z’n allen naast elkaar het wonderschone uitzicht te bewonderen. Het was helder, waardoor we heel ver de boomtoppen van de jungle konden aanschouwen. Wauw. En wat een rust! Her en der wat getjilp van vogels of gebrul van brulapen, maar dit maakt het alleen maar mooier. Wat een natuur heeft Suriname toch!
Even later zijn we naar het tweede uitkijkpunt gegaan. Het uitzicht hier was net iets minder dan bij het eerste punt, maar doordat het vlakker is is het wat toegankelijker. Hier hebben we dan ook een poging gedaan om een mooie springfoto te maken, maar de timing is uitermate belangrijk. Hier hadden wij geen talent voor.
Rond zonsondergang begon het hevig te regenen en onweren, waardoor we helaas het prachtige kleurenspel dat normaal te bewonderen is, niet hebben kunnen zien. We zijn daarom na het avondeten en wat spelletjes op tijd in onze hangmatten gaan liggen.
Na een heerlijke nacht in de hangmat, waarin ik prima heb kunnen slapen, werden we om 6:00 uur gewekt om de zonsopkomst te zien. We zijn naar het eerste uitkijkpunt gelopen en hier hebben we ditmaals kunnen genieten van het meest bijzondere uitzicht dat ik ooit heb gezien. Hoe het heelal gekleurd was, hoe de mist tussen de boomtoppen opsteeg, hoe de rust als een warme deken over je heen viel. Werkelijk adembenemend. Ik voelde mij erg dankbaar en gezegend dat ik hier mocht zitten. Dat ik mocht aanschouwen wat God allemaal gecreëerd heeft.
Na het ontbijt, de afwas en nog langer genieten van het mooie uitzicht zijn we aan de afdaling begonnen. Eenmaal beneden moesten we even op Benito wachten die ons met het busje kwam ophalen. Met Anouk, Nemnem en Elmond heb ik bovenop het busje gereden door de jungle, alsof het een jeepsafari was. Vele hobbels en bobbels verder arriveerden we bij het basiskamp. Hier heerlijk kunnen douchen (na 24 uur in dezelfde bezwete kleding te hebben gelopen/geslapen etc.!). In de middag nog even bootje gevaren. ’s Avonds zouden we een jungletocht maken om beesten te spotten en vervolgens een kampvuur maken, maar ook dit viel letterlijk in het water.
De tweede nacht op het basiskamp heeft de rest van de groep heerlijk kunnen slapen. Een tweepersoonsbed had toch de voorkeur boven de hangmat. Zelf heb ik tot mijn verbazing de eerste nacht in de hangmat beter kunnen slapen. Misschien moet ik in Nederland dan maar een hangmat gaan aanschaffen…
’s Ochtends na het ontbijt hebben we een jungletocht gemaakt. Als het niet in het donker kan, dan maar in het licht. Met verrekijkers en camera’s in de aanslag hoopten we apen, vogels en boskonijnen (capibara’s) te spotten. Na lang niets anders te hebben gezien dan bomen en planten hoorden we wat geritsel boven in de bomen. Een spidermonkey (spinaap)! En met jong! Nemnem waarschuwde ons dat spinapen agressief kunnen worden, dus dat we op afstand moesten blijven. Al gauw zag ik waarom. Het vrouwtje begon op takken te springen waardoor vanalles uit de lucht kwam vallen. Één tak landde vlak naar Nemnem. Als je die op je hoofd krijgt…
Verder hebben we een papegaai, een white hawk, een specht en een soort ijsvogel gezien waarvan ik mij de naam niet meer herinner. Ondanks dat we niet heel veel dieren hebben gespot toch mooi twee uurtjes kunnen genieten van de natuur en de zon.
Terug bij het basiskamp hebben Miranda en ik een poosje zitten vissen. Zelf heb ik hier nul komma nul ervaring mee, dus ik was dan ook erg verrast toen ik mijn eerste vis al binnen 5 minuten gevangen had. Hierna volgden er nog vier. Go mij! Helaas hebben we ze niet zelf op kunnen eten, doordat er iets anders op de planning stond voor de lunch.
Na het middageten stapten we weer in het busje om terug te rijden naar Paramaribo. Drie uurtjes later waren we thuis en konden we het thuisfront informeren dat we allemaal nog leefden.
De rest van de week ben ik hard bezig geweest om de meest essentiële schoolopdrachten af te krijgen. Vrijdag hebben Jolijn en ik afscheid genomen van Stichting TANA. Het is normaal dat dit gevierd wordt met taart, cake en sof (frisdrank). Het is daarom ook niet zo gek dat volgens de TANA-traditie een nieuwe, slanke docent na een aantal jaar dik is.
Zaterdag 10 juni zijn Jillian, Annieke, Jolijn en ik gaan quadrijden in de buurt van de Zanderij (het vliegveld). Met z’n tweeën op de quad moesten we na een korte instructie een aantal oefenrondjes rijden. Eerst was het even wennen hoe je moest gassen en schakelen, maar we hadden het al snel onder de knie. We reden langs het vliegveld, door de jungle, over een soort natuurlijke racebaan met bochten en hellingen, door plassen en over de openbare weg. Het was werkelijk fantastisch om te doen! Échte spanning en sensatie. De meest memorabele momenten waren dat Jolijn met mij achterop twee keer gecrashed is. Één keer tegen een boom en de andere keer in de bosjes. Als souvenirtje heb ik hieraan een grote blauwe plek overgehouden. Verder geen gewonden gevallen en já de quad is nog heel.
Tevens moesten we door de heftige regen de quads duwen/tillen door een ondergelopen stuk. Aangezien we toch al nat waren zijn we met kleding en al gaan zwemmen. Even lekker afkoelen na het rijden in de zon.
Na de waterpret zijn we richting de savanne gereden waar je wat harder kon gaan rijden. Snelheden van 50 km per uur konden we hier af en toe wel maken, maar door los zand en plassen moest je al gauw weer terugschakelen naar een lagere versnelling. Zonde!
Op de savanne hebben we een fotoshoot gehouden. Leuk om dit soort bijzondere activiteiten vast te leggen op camera. Soms merk ik dat ik dit iets te veel doe waardoor ik mijn leven bijna door een beeldscherm leef, maar ik vind het gewoon zo leuk om later terug te kijken op wat ik allemaal gedaan heb. Om het te herleven.
Toen we aankwamen bij de openbare weg hebben we de topsnelheid van 75 km/uur behaald. Wat ontzettend tof! Misschien klinkt het allemaal niet zo snel, want er wordt al gauw met auto’s vergeleken. Maar het was echt gaaf!
Aan het eind van de ongeveer 5 uur durende trip namen we nog een omweg, zodat we wat langer konden genieten van de quads. We namen dezelfde weg terug als de heenweg; om het vliegveld heen. Hier stopten we even zodat we voor de laatste keer konden wisselen van bestuurder. Annieke en ik hebben omstebeurt nog bij Randy achterop gezeten toen hij rondjes reed op twee wielen. Hierbij moesten we behoorlijk meeleunen. Een klein beetje eng, maar super leuk!
Daarbij mocht ik op de quad van Shullivan. Deze quad had een voetschakel i.p.v. handschakel. Het laatste stuk heb ik daarom in mijn eentje op die quad kunnen rijden.
Na een fantastische tocht reden we met de taxi naar Lelydorp waar we konden avondeten. Een hamburger met patat stond al snel op tafel. Heel fijn, want iedereen had honger. Het beste toetje in mijn leven was dat we een luiaard hebben kunnen knuffelen. Shullivan heeft namelijk een wees-luiaard van 5 maanden als huisdier, nadat diens moeder is opgegeten door een slang. Nu ik ‘Junior’ heb vast kunnen houden is mijn Suriname-experience compleet, haha.
Gisteren (woensdag) hebben we nog een dagje gekanood met z’n allen, op Annieke na. We wilden de dag voor vertrek namelijk nog iets leuks doen, omdat we anders de tijd maar uit zitten te zitten. Om chagrijnige hoofden te voorkomen besloten we om te gaan kanoën met Dustin. Dustin kennen we al van ons tripje naar Bigi Pan. Een erg lieve en enthousiaste man.
Tijdens het kanoën werden sommige mensen behoorlijk natgegooid d.m.v. peddels (‘spatels’, aldus Ellen) of emmers. Daarbij heb ik met een aantal midden op het water gezwommen. Uit de boot springen en er zelf weer inklimmen dus!
Verder is er één boot volgelopen met water nadat Dustin hem had omgegooid én hebben we doodshoofdaapjes gezien. We hadden ook behoorlijk geluk met het weer want de zon scheen. Lekker bruin (of rood) kunnen we terugkeren naar Nederland!
In de avond zijn we met z’n allen uit eten geweest bij Bar Zuid. Geproost op het goede leven en de geweldige tijd die we hier hebben gehad.
Vanochtend hebben we koffers verder ingepakt en de appartementen opgeruimd en schoongemaakt. Op dit moment moeten we nog 1,5 uur wachten op Darel die ons naar het vliegveld gaat brengen. Over 16 uur zijn we, als alles goed gaat, weer in Nederland. Persoonlijk vind ik dit erg jammer, want ik had hier graag wat langer willen blijven. Maarja, aan alles komt een eind en ik moet zeggen dat ik het (bijna) alléén maar leuk heb gehad hier. Misschien is het daarom ook alleen maar goed om nu weg te gaan voordat het minder wordt. Op het hoogtepunt stoppen zeg maar!
Daarbij kijk ik er wel naar uit om familie en vrienden te zien, want ook daar heeft het leven niet stilgestaan. De een is getrouwd, de ander verhuisd, die heeft een kind gekregen en weer een ander is geslaagd. Het is dus weer tijd om naar huis te gaan. En dat is oké.
Suriname, bedankt voor de geweldige tijd!
Op vrijdag 2 juni werden we om 7:00 uur in de ochtend op het kantoor van SuForYou (de tourorganisatie) verwacht. De enige echte Fred Pansa heeft ons hier ontvangen en verteld hoe “de berg hem heeft gevonden”. “Fred vloog een paar jaar geleden terug naar Paramaribo. Uit het raampje van het vliegtuig zag hij een berg boven de jungle uitsteken die hij nooit eerder gezien had en waar hij nooit iemand anders over gehoord had. Zonder de precieze locatie te kennen hakte hij zich met zijn machete in een paar maanden naar de top van de berg, waar hij genoot van een ongelofelijk uitzicht.
Fred is nu voor langere tijd eigenaar/gebruiker van de berg. Hij heeft op de top wat primaire voorzieningen aangebracht, waardoor je op de top in een hangmat kunt overnachten. Beneden op ca. 10 km afstand van de berg heeft hij aan een zijrivier van de Saramaccarivier een basiskamp gebouwd. Hier kunnen ongeveer 15 mensen verblijven. Het is basic, maar het is er prima toeven.”
Prachtig hoe deze man zo enthousiast kan vertellen over de Surinaamse natuur. Het was daarom ook erg jammer toen we hoorden dat Fred niet met ons mee zou gaan op trip. Zijn jongere broer Fabian zou echter wel met ons meegaan. Ook een erg enthousiaste en gezellige jongen.
Na ongeveer een uur op kantoor te hebben gewacht omdat er nog spullen verdeeld en ingeladen moest worden, vertrokken we richting de berg. Onderweg een aantal keer gestopt om inkopen te doen. Ook nog even een grote Chinees (lees: supermarkt) onveilig gemaakt door te racen op een trolley.
Ruim vier uur later kwamen we aan op het basiskamp. Hier hebben we geluncht en ons jungle-proof gemaakt. Lange broek, goede schoenen, hoge sokken over de broek (sexy!), DEET, een niet te volle rugzak en een grote gevulde waterfles. Check! Let’s go!
Het basiskamp ligt dus ca. 10 km van de Fredberg vandaan. De eerste 5 km legden we af met een busje. We reden dwars door de jungle over een super smal paadje. Waar de bus écht niet verder kon werden we gedropt. Fabian (bijnaam Nemnem; vertaling ‘lekkerlekker’) vertelde dat de snelste groep in 1 uur en 55 minuten de top heeft bereikt. Dit wilden wij sneller doen.
Na een redelijke zware tocht met af en toe erg stijle gedeelten bereikten we in 1 uur en 40 minuten (!) de top. Na een paar minuutjes rust te hebben gehad bij het kamp (tentje) liepen we door naar het eerste uitkijkpunt. Dit punt is behoorlijk stijl, waardoor sommigen voor een indrukwekkend uitzicht even hun angst om van de berg af te rollen opzij moesten zetten. Uiteindelijk zaten we met z’n allen naast elkaar het wonderschone uitzicht te bewonderen. Het was helder, waardoor we heel ver de boomtoppen van de jungle konden aanschouwen. Wauw. En wat een rust! Her en der wat getjilp van vogels of gebrul van brulapen, maar dit maakt het alleen maar mooier. Wat een natuur heeft Suriname toch!
Even later zijn we naar het tweede uitkijkpunt gegaan. Het uitzicht hier was net iets minder dan bij het eerste punt, maar doordat het vlakker is is het wat toegankelijker. Hier hebben we dan ook een poging gedaan om een mooie springfoto te maken, maar de timing is uitermate belangrijk. Hier hadden wij geen talent voor.
Rond zonsondergang begon het hevig te regenen en onweren, waardoor we helaas het prachtige kleurenspel dat normaal te bewonderen is, niet hebben kunnen zien. We zijn daarom na het avondeten en wat spelletjes op tijd in onze hangmatten gaan liggen.
Na een heerlijke nacht in de hangmat, waarin ik prima heb kunnen slapen, werden we om 6:00 uur gewekt om de zonsopkomst te zien. We zijn naar het eerste uitkijkpunt gelopen en hier hebben we ditmaals kunnen genieten van het meest bijzondere uitzicht dat ik ooit heb gezien. Hoe het heelal gekleurd was, hoe de mist tussen de boomtoppen opsteeg, hoe de rust als een warme deken over je heen viel. Werkelijk adembenemend. Ik voelde mij erg dankbaar en gezegend dat ik hier mocht zitten. Dat ik mocht aanschouwen wat God allemaal gecreëerd heeft.
Na het ontbijt, de afwas en nog langer genieten van het mooie uitzicht zijn we aan de afdaling begonnen. Eenmaal beneden moesten we even op Benito wachten die ons met het busje kwam ophalen. Met Anouk, Nemnem en Elmond heb ik bovenop het busje gereden door de jungle, alsof het een jeepsafari was. Vele hobbels en bobbels verder arriveerden we bij het basiskamp. Hier heerlijk kunnen douchen (na 24 uur in dezelfde bezwete kleding te hebben gelopen/geslapen etc.!). In de middag nog even bootje gevaren. ’s Avonds zouden we een jungletocht maken om beesten te spotten en vervolgens een kampvuur maken, maar ook dit viel letterlijk in het water.
De tweede nacht op het basiskamp heeft de rest van de groep heerlijk kunnen slapen. Een tweepersoonsbed had toch de voorkeur boven de hangmat. Zelf heb ik tot mijn verbazing de eerste nacht in de hangmat beter kunnen slapen. Misschien moet ik in Nederland dan maar een hangmat gaan aanschaffen…
’s Ochtends na het ontbijt hebben we een jungletocht gemaakt. Als het niet in het donker kan, dan maar in het licht. Met verrekijkers en camera’s in de aanslag hoopten we apen, vogels en boskonijnen (capibara’s) te spotten. Na lang niets anders te hebben gezien dan bomen en planten hoorden we wat geritsel boven in de bomen. Een spidermonkey (spinaap)! En met jong! Nemnem waarschuwde ons dat spinapen agressief kunnen worden, dus dat we op afstand moesten blijven. Al gauw zag ik waarom. Het vrouwtje begon op takken te springen waardoor vanalles uit de lucht kwam vallen. Één tak landde vlak naar Nemnem. Als je die op je hoofd krijgt…
Verder hebben we een papegaai, een white hawk, een specht en een soort ijsvogel gezien waarvan ik mij de naam niet meer herinner. Ondanks dat we niet heel veel dieren hebben gespot toch mooi twee uurtjes kunnen genieten van de natuur en de zon.
Terug bij het basiskamp hebben Miranda en ik een poosje zitten vissen. Zelf heb ik hier nul komma nul ervaring mee, dus ik was dan ook erg verrast toen ik mijn eerste vis al binnen 5 minuten gevangen had. Hierna volgden er nog vier. Go mij! Helaas hebben we ze niet zelf op kunnen eten, doordat er iets anders op de planning stond voor de lunch.
Na het middageten stapten we weer in het busje om terug te rijden naar Paramaribo. Drie uurtjes later waren we thuis en konden we het thuisfront informeren dat we allemaal nog leefden.
De rest van de week ben ik hard bezig geweest om de meest essentiële schoolopdrachten af te krijgen. Vrijdag hebben Jolijn en ik afscheid genomen van Stichting TANA. Het is normaal dat dit gevierd wordt met taart, cake en sof (frisdrank). Het is daarom ook niet zo gek dat volgens de TANA-traditie een nieuwe, slanke docent na een aantal jaar dik is.
Zaterdag 10 juni zijn Jillian, Annieke, Jolijn en ik gaan quadrijden in de buurt van de Zanderij (het vliegveld). Met z’n tweeën op de quad moesten we na een korte instructie een aantal oefenrondjes rijden. Eerst was het even wennen hoe je moest gassen en schakelen, maar we hadden het al snel onder de knie. We reden langs het vliegveld, door de jungle, over een soort natuurlijke racebaan met bochten en hellingen, door plassen en over de openbare weg. Het was werkelijk fantastisch om te doen! Échte spanning en sensatie. De meest memorabele momenten waren dat Jolijn met mij achterop twee keer gecrashed is. Één keer tegen een boom en de andere keer in de bosjes. Als souvenirtje heb ik hieraan een grote blauwe plek overgehouden. Verder geen gewonden gevallen en já de quad is nog heel.
Tevens moesten we door de heftige regen de quads duwen/tillen door een ondergelopen stuk. Aangezien we toch al nat waren zijn we met kleding en al gaan zwemmen. Even lekker afkoelen na het rijden in de zon.
Na de waterpret zijn we richting de savanne gereden waar je wat harder kon gaan rijden. Snelheden van 50 km per uur konden we hier af en toe wel maken, maar door los zand en plassen moest je al gauw weer terugschakelen naar een lagere versnelling. Zonde!
Op de savanne hebben we een fotoshoot gehouden. Leuk om dit soort bijzondere activiteiten vast te leggen op camera. Soms merk ik dat ik dit iets te veel doe waardoor ik mijn leven bijna door een beeldscherm leef, maar ik vind het gewoon zo leuk om later terug te kijken op wat ik allemaal gedaan heb. Om het te herleven.
Toen we aankwamen bij de openbare weg hebben we de topsnelheid van 75 km/uur behaald. Wat ontzettend tof! Misschien klinkt het allemaal niet zo snel, want er wordt al gauw met auto’s vergeleken. Maar het was echt gaaf!
Aan het eind van de ongeveer 5 uur durende trip namen we nog een omweg, zodat we wat langer konden genieten van de quads. We namen dezelfde weg terug als de heenweg; om het vliegveld heen. Hier stopten we even zodat we voor de laatste keer konden wisselen van bestuurder. Annieke en ik hebben omstebeurt nog bij Randy achterop gezeten toen hij rondjes reed op twee wielen. Hierbij moesten we behoorlijk meeleunen. Een klein beetje eng, maar super leuk!
Daarbij mocht ik op de quad van Shullivan. Deze quad had een voetschakel i.p.v. handschakel. Het laatste stuk heb ik daarom in mijn eentje op die quad kunnen rijden.
Na een fantastische tocht reden we met de taxi naar Lelydorp waar we konden avondeten. Een hamburger met patat stond al snel op tafel. Heel fijn, want iedereen had honger. Het beste toetje in mijn leven was dat we een luiaard hebben kunnen knuffelen. Shullivan heeft namelijk een wees-luiaard van 5 maanden als huisdier, nadat diens moeder is opgegeten door een slang. Nu ik ‘Junior’ heb vast kunnen houden is mijn Suriname-experience compleet, haha.
Gisteren (woensdag) hebben we nog een dagje gekanood met z’n allen, op Annieke na. We wilden de dag voor vertrek namelijk nog iets leuks doen, omdat we anders de tijd maar uit zitten te zitten. Om chagrijnige hoofden te voorkomen besloten we om te gaan kanoën met Dustin. Dustin kennen we al van ons tripje naar Bigi Pan. Een erg lieve en enthousiaste man.
Tijdens het kanoën werden sommige mensen behoorlijk natgegooid d.m.v. peddels (‘spatels’, aldus Ellen) of emmers. Daarbij heb ik met een aantal midden op het water gezwommen. Uit de boot springen en er zelf weer inklimmen dus!
Verder is er één boot volgelopen met water nadat Dustin hem had omgegooid én hebben we doodshoofdaapjes gezien. We hadden ook behoorlijk geluk met het weer want de zon scheen. Lekker bruin (of rood) kunnen we terugkeren naar Nederland!
In de avond zijn we met z’n allen uit eten geweest bij Bar Zuid. Geproost op het goede leven en de geweldige tijd die we hier hebben gehad.
Vanochtend hebben we koffers verder ingepakt en de appartementen opgeruimd en schoongemaakt. Op dit moment moeten we nog 1,5 uur wachten op Darel die ons naar het vliegveld gaat brengen. Over 16 uur zijn we, als alles goed gaat, weer in Nederland. Persoonlijk vind ik dit erg jammer, want ik had hier graag wat langer willen blijven. Maarja, aan alles komt een eind en ik moet zeggen dat ik het (bijna) alléén maar leuk heb gehad hier. Misschien is het daarom ook alleen maar goed om nu weg te gaan voordat het minder wordt. Op het hoogtepunt stoppen zeg maar!
Daarbij kijk ik er wel naar uit om familie en vrienden te zien, want ook daar heeft het leven niet stilgestaan. De een is getrouwd, de ander verhuisd, die heeft een kind gekregen en weer een ander is geslaagd. Het is dus weer tijd om naar huis te gaan. En dat is oké.
Suriname, bedankt voor de geweldige tijd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
