Blog 10: Roadtrip!

De dag waarop wij, helaas, terugkwamen van onze prachtvakantie in Brazilië hebben we afgesloten met een bezoekje aan de bioscoop. Met z’n achten (en Erik, de vriend van Ellen) hebben we gekeken naar ‘Tuintje in mijn hart’. Het begon met herkenbare beelden van Paramaribo. Best raar om te beseffen dat wij op al die plekken zijn geweest. Het verhaal op zich was niet heel sterk, maar voor zover wij weten behoorlijk accuraat. Ik zal niets verklappen voor diegene die de film nog willen gaan kijken, maar gelukkig is onze groep niet zoals de rol die Pip Pellens speelt. No dramaqueens over here. Alhoewel… ?

Maandag brak weer een ‘normale’ werkweek aan. Mijn concentratievermogen is achtergebleven in Nederland heb ik wel gemerkt. Tijdens mijn uren op TANA kom ik nauwelijks verder wat betreft mijn project. Gelukkig heb ik mij de rest van de week kunnen vermaken met het voorbereiden van de Workshop ‘Omgaan met boosheid en agressie’ die ik samen met vier medestagiaires ga geven in Brokopondo, het binnenland van Suriname.
Zo mocht ik even lekker crea-bea aan de slag gaan met het versieren van de posters die we gaan gebruiken. Heerlijk om weer te tekenen.

Twee weken na mijn landing op Schiphol word ik in het ziekenhuis verwacht voor een afspraak bij de Kaakchirurg. Ik heb namelijk twee kunsttanden, doordat twee snijtanden nooit gegroeid zijn. Na mijn avontuur in Suriname wordt het tijd voor implantaten, omdat de kunsttanden wat los zijn gaan zitten. Een paar maanden geleden heb ik een schietgebedje gedaan dat ze lang genoeg op hun plek blijven, maar dit heeft niet mogen baten. Afgelopen donderdag vloog mijn rechter kunsttand los. Balen!
Waar ik een paar geleden terug mogelijk in paniek zou zijn geraakt, bleef ik behoorlijk rustig onder deze vervelende situatie. Suriname heeft een goede invloed op mijn geest is wel gebleken.
Vrijdag ben ik naar een tandarts geweest over wie ik via via iets heb gehoord. Broer en zus, beide tandarts, hebben zich ontfermd over mijn gebit. De beste man werkt als tandarts in Amsterdam en de vrouw is tevens regelmatig in Nederland te vinden. Dit zorgt er toch wel voor dat ik wat meer vertrouwen heb in hun kennis en vaardigheden. Ik laat ze daarom hun gang gaan en stel af en toe wat kritische vragen.
Hoe het is afgelopen? Mijn kunsttand is weer vastgeplakt en hopelijk blijft hij zitten tot ik weer in Nederland ben. En anders ziet de tandarts mij binnenkort weer.

Mijn wekker ging op zaterdag om 5:30 uur, want er moest een workshop gegeven worden in Brokopondo. Na ruim twee uur rijden komen we aan bij de school, waar 13 meiden op ons wachten. De meeste van hen zijn al moeder van één of meer kinderen. Voor ons een schok, voor hen gebruikelijk.
Het gaat hier in bijna alle gevallen om alleenstaande moeders die naast de zorg voor hun kind(eren) doordeweeks stagelopen en op zaterdag de hele dag lessen volgen. Een zwaar leven. Niet zo gek dat sommige van hen willen stoppen met de opleiding. Mw. Hulsman probeert ze te motiveren om door te zetten, nu ze al zo ver zijn. Nog 1,5 maand en dan zijn ze klaar.
De workshop verliep behoorlijk goed. We werden echter door de vorige groep stagiaires gewaarschuwd voor de taalbarrière. De meiden spreken namelijk naast hun eigen Surinaamse taal wel Nederlands, maar het niveau ligt laag. We moeten daarom ons taalgebruik aanpassen op een manier alsof we lesgeven aan basisschoolleerlingen. Best lastig. Mw. Hulsman springt daarom soms in om het te verduidelijken. Zij weet immers beter wat de meiden wel en niet begrijpen.
Het was erg leuk om de workshop te geven. Zowel de meiden als wijzelf hebben er veel van geleerd. Daarnaast hebben we na afloop nog even genoten van het uitzicht op het stuwmeer bij de Afobakadam.
Voor drie dagen hebben we een busje gehuurd, zodat we verschillende plekken en bezienswaardigheden kunnen bezichtigen. Niet iedereen gaat iedere dag mee, waardoor ergens overnachten er niet in zit.

Zondag zijn we met z’n zessen naar Lelydorp gereden om daar naar de fladderende vlinders te kijken in het Neotropical Butterfly Park. Deze vlindertuin bevat ook een vlinderkwekerij, waar rupsen één voor een worden opgehangen aan een plankje, zodat ze zich kunnen verpoppen. Iedere week worden 1000-1500 poppen naar het buitenland gevlogen. Deze poppen worden per stuk in keukenpapier gewikkeld en in dozen gelegd. Lopendebandwerk dus.
Naast rupsen/poppen/vlinders heeft het park ook schildpadden en slangen en een klein museum met opgezette insecten. Hier en daar werd er even met afschuw naar giga spinnen of mega kakkerlakken gekeken.

Vervolgens zijn we naar de Colakreek gereden. Dit recreatiepark heeft zijn naam te danken aan het donkerbruine kreekwater dat lijkt op Cola. Het schijnt dat deze diepbruine kleur ontstaat door de afbraak van bladeren die in het water vallen.
We hebben ons in onze bikini’s gehezen en liepen naar het water. Hier stond een grgezeote groep Surinaamse jongens ons aan te staren terwijl wij via het trapje het water inliepen. Alsof we een attractie waren. Dit gevoel hebben we wel vaker in Suriname, dus heel nieuw is dit niet, maar vervelend blijft het alsnog. Verstand op nul en gewoon lekker zwemmen. Niet teveel aantrekken van alle aandacht dat we krijgen. Of lekker terugstaren. Gelukkig kunnen we er ook wel om lachen.

Maandag is hier iedereen vrij vanwege de Dag van de Arbeid. Tegenstrijdig toch, dat je op de dag van de arbeid geen arbeid verricht? Maar je hoort niemand klagen!
Wij zijn er dus lekker op uitgetrokken met ons busje. Zo zijn we via Tamanredjo en Alkmaar naar Katwijk gereden. Plantage Katwijk was helaas gesloten, waardoor we onze weg vervolgden naar Mariënburg. Hier hebben wede toerist uitgehangen bij de suikerfabriek. We kregen een rondleiding over het terrein door een 61-jarige gids die dit vrijwillig doet.
Ik ga nu iets vertellen over wat ik geleerd heb, maar ik heb niet zo heel goed opgelet. Mocht er dus iets niet kloppen, bij deze mijn excuses!

In het verleden werd er op de omliggende plantages door slaven zware arbeid verricht om suikkerriet te planten, te verbranden, te kappen en in te laden. Met de locomotief werd het vervolgens vervoerd naar de fabriek, waar het door medewerkers (geen slaven) gemaald en gesmolten werd tot stroop. Hierna maakten ze er bruine suiker van. Van een deel van de bruine suiker werd witte suiker gemaakt door verschillende producten toe te voegen. De ‘resten’ van de witte suiker werden daarna in de destilleerderij omgezet tot alcoholdranken, zoals Borgoe.

Op het terrein hebben we de verschillende gebouwen, opslagruimtes, persmolens en spoorlijnen gezien. Als verrassing kwamen er tussen de regenbuien door plotseling twee kittens aanwandelen. En tja, dan kan ik mijzelf ondanks mijn allergie niet inhouden om ze niet te aaien. Gelukkig was ik niet de enige persoon met een week hart.

Nadat we de fabriek én de katjes hadden achtergelaten zijn we naar Nieuw-Amsterdam gereden om het voormalige fort dat nu is omgedoopt tot openluchtmuseum te bezoeken.
Het fort ligt op een strategisch punt doordat het grenst aan de plek waar de Suriname- en de Commewijnerivier, vlakbij de oceaan, samenkomen. Het fort is gebouwd om de achterliggende plantages te beschermen. Op het terrein zijn verschillende kanonnen en mortieren te zien. Tevens staan er twee kruithuizen, een commandeurswoning, een gevangenis, een koetshuis, waterreservoirs en een blikslagerij.
Nadat we meer over de geschiedenis van Suriname te weten zijn gekomen, bijvoorbeeld over de hulp dat Suriname heeft geboden aan Nederland tijdens WOII, zijn we nog even naar de waterkant gelopen waar imposante Amerikaanse kanonnen staan. Amerika heeft namelijk tijdens WOII Suriname troepen gestuurd in ruil voor hun bauxietmijnen en -bedrijven, vanwege de productie van aluminium voor vliegtuigen.

De tourdagen hebben we afgesloten met het schoon(laten)maken van het busje om deze nadien in te leveren bij het familiebedrijfje dat hem aan ons heeft verhuurd. *snik*

Ik kijk terug op een leuk en leerzaam weekend!