Blog 8: Op weg naar Pasen

Omdat het warm én droog was besloten Annieke en ik om op de fiets naar het zwembad te gaan, waar we een klein half uur over doen. Daar aangekomen bleek het dicht te zijn. Dat is ook zoiets. Je kan wel bellen naar het zwembad, maar opnemen doen ze niet. En de openingstijden worden op de site ook niet aangepast. Het is vaak dus een gokje of je daadwerkelijk kan gaan zwemmen.
Het zwembad bleek gesloten vanwege onderhoud. Lichtelijk teleurgesteld besloten we om een andere, langere route naar huis te nemen zodat we toch een beetje konden sporten. We kwamen uit bij een rotonde. Op zich niet zo speciaal natuurlijk, maar dit is de eerste keer dat we er met een fiets overheen moesten. En dus niet rechtsom, maar linksom.
Onze tocht werd vervolgd over de Kwattaweg en de Henck Arronstraat. Dit zijn tweebaanswegen waar wij dus gewoon met ons fietsje overheen rijden. In Nederland kun je dat beter niet proberen, tenzij je graag een boete wilt of je je doodswens in vervulling wilt laten gaan.

Kleding wassen in Suriname verloopt iets anders dan in Nederland. Het gebeurt hier in koud water en een lompe, ruwe wasmachine. Na iedere wasbeurt zitten er tientallen pluisjes stof in een filterzakje, oftewel; je kleding gaat langzaam uit elkaar vallen.
De hoogste tijd om te winkelen dus! Zaterdag ben ik daarom met Annieke en Jolijn naar het centrum gefietst op zoek naar een leuk jurkje. De zoektocht werd na 2-3 uur gestaakt doordat Jolijn honger kreeg. Een hongerige Jolijn betekent al snel een chagrijnige Jolijn. Opgepast dus!
Na de lunch hebben Annieke en ik een taxi gepakt naar het zwembad. Gelukkig was hij vandaag wél open.
Er bleek zelfs een heuse ‘poolparty’ te zijn! Niet zoals je in Amerikaanse films ziet, maar gewoon een dj die muziek draait. Wel lekker om hiervan te kunnen genieten tijdens het baantjes zwemmen.

De afgelopen weken heb ik regelmatig van een Surinamer gehoord dat wij op zondagochtend eens naar het onafhankelijkheidsplein moeten gaan om daar de vogelzangwedstrijden bij te wonen. Benieuwd naar dit ‘spektakel’ zijn Jillian en ik afgelopen zondag om 7:00 naar het plein gefietst om de vogeltjes te aanschouwen. Op het terrein stonden zo’n vijftig palen met vogelkooitjes eraan opgesteld. Het ene vogeltjes kwetterde erop los terwijl een ander salto’s deed (ja, écht!).
Twee “twa-twa’s” zitten ieder in een kooitje vlak bij elkaar, zodat zij elkander kunnen zien en horen. In 15 minuten moeten zij zo vaak mogelijk zingen. De lengte/duur maakt dus niet uit. Twee juryleden noteren op een scorebord het aantal keer dat een van de vogels zingt. Diegene die wint gaat door naar de volgende ronde van het toernooi dat werkt volgens een Knock-out systeem.
Het was grappig om te zien hoe serieus de mannen deze ‘sport’ nemen. Sommige vogels kunnen wel 1500 euro waard zijn! Bizar toch?

Op de terugweg zijn we door de straat gefietst waar een synagoge direct naast een moskee staat. Dit geeft meteen weer hoe vreedzaam de verschillende bevolkingsgroepen hier onder elkaar leven. Moslim, Christen, Hindoestaan of Jood, het maakt niet uit. Iedereen heeft respect voor de manier waarop de ander zijn/haar geloof uit. Dit vind ik persoonlijk heel mooi aan dit land. Kunnen wij Nederlanders een voorbeeld aan nemen. (Lees je dit, Meneer Wilders?)

Een paar dagen geleden stapten wij in een taxi waar Christelijke muziek uit de speakers knalde. Deze man schaamde zich zeker niet voor zijn geloof. De beste man vertelde dat hij een aantal jaren in Rotterdam heeft gewoond en nu weer terug is in Suriname voor evangelisatie. Nadat ik vroeg waar hij naar de kerk gaat, nodigde hij ons uit voor a.s. zondag.
Doordat mijn avontuur hier in Suriname als een vakantie voelt, was ik niet zo heel veel met het geloof bezig. Maar nu mijn leven hier steeds meer ‘alledaags’ wordt, merk ik dat ik een belangrijk deel mis. En dit is mijn geloof. Mijn voornemen is dan ook om er weer wat bewuster mee bezig te gaan.

Zodoende zat ik met Annieke en Jillian om 11:00 uur in de kerk ‘de Deur’. Het was een kleine gemeenschap, van hooguit 25 mensen. Klein maar fijn!
Onze taxichauffeur fungeerde als dominee tijdens de dienst. Samen hebben we liedjes gezongen, gebeden en naar een preek geluisterd. De collecte werd ook zeker niet overgeslagen. Geen verschil met hoe een dienst in Nederland eruit ziet dus.

’s Avonds ben ik naar de Sint Petrus- en Pauluskathedraal geweest. De kathedraal die volledig uit hout bestaat is in 2014 tot basiliek verheven. Regelmatig ben ik langsgereden met de taxi of fiets, maar tot nu had ik nog geen kijkje binnen kunnen nemen. De binnenkant was evenals de buitenkant prachtig. Het zag er allemaal nog super gaaf (als in niet kapot) uit.
Die avond werd een Mattheüs Passion opgevoerd door een orkest, een koor en een aantal solisten. Voor de niet-kenners: Aan de hand van 14 staties wordt het sterf- en lijdensverhaal van Jezus verteld. Het begint met Jezus die tot de dood veroordeeld wordt en eindigt met Jezus die na de kruisiging in zijn graf wordt gelegd. Vervolgens zal hij drie dagen later, met Pasen, opstaan uit de dood.
Het was een bijzondere avond. Met name het koor, een pianiste en een Tenor-solist zorgden voor een foutloze en loepzuivere uitvoering.

Op Goede vrijdag hebben de meeste van ons een heerlijk ontspannen middagje in de zon doorgebracht. Wat hebben we het ontzettend zwaar hier. Zo zwaar, dat Jolijn en ik morgen naar Brazilië vliegen voor een weekje vakantie. Vervelend zeg!